انواع روﺷﻬﺎی اﺗﺼﺎل ﻟﻮﻟﻪ ها و اتصالات

ﻋﻤﺪه روﺷﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮای اﺗﺼﺎل ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﻜﺎر ﻣﻲ رود را ﻣﻴﺘﻮان در ﺳﻪ دﺳﺘﻪ اﺻﻠﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪی ﻛﺮد, دو روش ﺑﺼﻮرت ﺟﻮﺷﻲ و روش دﻳﮕﺮ ﺑﺼﻮرت ﭘﻴﭽﻲ اﺳﺖ .اﻳﻦ ﺳﻪ روش ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از :

ﻫﻤﺎﻧﻄﻮرﻳﻜﻪ ﺑﻴﺎن ﺷﺪ در ﻫﻨﮕﺎم ﺟﻮﺷﻜﺎری ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ و اﺗﺼﺎﻻت اﺑﺘﺪا دو ﻟﻮﻟﻪ در اﻣﺘﺪاد ﻫﻢ ﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ, ﺳﭙﺲ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺟﻮﺷﻬﺎی ﻣﻮﻗﺖ دو ﻟﻮﻟﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﺤﻮری ، ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت اﺻﻄﻼﺣﺎًFITUP ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد. ﭘﺲ از اﻧﺠﺎم ﺟﻮﺷﻜﺎری اﺻﻠﻲ , ﺟﻮﺷﻬﺎی ﻣﻮﻗﺖ از ﻟﻮﻟﻪ ﺟﺪا ﻣﻲ ﮔﺮدﻧﺪ. روش ﻫﺎی ﺟﻮﺷﻜﺎری و ﺗﻌﺪاد ﻻﻳﻪ ﻫﺎی ﺟﻮش , ﻛﻪ اﺻﻄﻼﺣﺎً » ﭘﺎس ﺟﻮش « ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد,ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻮع ﻓﻠﺰ و ﺷﺮاﻳﻂ ﻛﺎری آن , در ﻣﺪارک ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ داده ﻣﻲ ﺷﻮد.

اﺗﺼﺎل : SOCKET WELD

در اﻳﻦ ﻧﻮع اﺗﺼﺎل ﻳﻜﻲ از ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ در داﺧﻞ اﺗﺼﺎﻻت دﻳﮕﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و دور ﺗﺎ دور آن ﺑﺎ ﻓﻠﺰ ﺟﻮش ﭘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد. در اﻳﻦ ﻧﻮع اﺗﺼﺎل اﻧﺘﻬﺎی ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﺻﺎف ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد.

 ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ SPEC در ﺟﻮﺷﻜﺎری WELDING PROEDURE SPEC. ﻳﺎ ﻫﻤﺎنWPS ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻮع ﻣﻮاد , ﻧﻮع ﺟﻮﺷﻜﺎری ﻣﺸﺨﺼﺎت BEVEL ، ﺷﺮاﻳﻂ ﭘﻴﺶ ﮔﺮم ﻛﺮدن ﻗﺒﻞ از ﺟﻮﺷﻜﺎری , ﻣﺸﺨﺼﺎت اﻟﻜﺘﺮود و… در آن ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ.

در آﻣﺎده ﺳﺎزی ﻟﺒﻪ و ﭘﺮوﺳﻪ ﺟﻮﺷﻜﺎری و ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺟﻮﺷﻜﺎری , رﻋﺎﻳﺖ ﺑﺮﺧﻲ از ﻧﻜﺎت اﻟﺰاﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﺪارک و اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ داده ﺷﺪه اﺳﺖ.

در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ ای از اﻳﻦ ﻣﻮارد آﻣﺪه اﺳﺖ :

• در اﺗﺼﺎﻻت , Butt ﺷﻜﻞ اﻧﺘﻬﺎی ﻟﻮﻟﻪ (End Profile) ﺑﺮای ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ و اﺗﺼﺎﻻت ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ اﺳﺘﺎﻧﺪارد ASME B 16.25 ﺑﺎﺷﺪ.

• اﮔﺮ ﺿﺨﺎﻣﺖ ﻟﻮﻟﻪ ﻛﻤﺘﺮ از ۲۵ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ, ﺷﻜﻞ اﻧﺘﻬﺎی ﻟﻮﻟﻪ ﺑﺎﻳﺪ Single Bevelﺑﺎﺷﺪ.

• در اﺗﺼﺎﻻت Socket ﺑﻴﻦ اﻧﺘﻬﺎی Socket و ﻟﻮﻟﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ۱-۳ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ ﺣﻔﻆ ﺷﻮد.اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﺳﺘﺎﻧﺪارد ASME B13.3 & ASME B31.1 ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ.

• ﺣﺪاﻗﻞ ۲۰ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ از اﻧﺘﻬﺎی ﭘﺦ ﺷﺪه ﻟﻮﻟﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺎری از اﻧﻮاع آﻟﻮدﮔﻴﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ.

• اﮔﺮ ﺳﻄﻮح ﺧﺎرﺟﻲ دو ﻟﻮﻟﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﻮر ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ, ﺟﻮﺷﻜﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ راTEPERED ﻧﻤﺎﻳﺪ. اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎ زاوﻳﻪ ۳۰ درﺟﻪ و ﺑﺮ اﺳﺎس اﺳﺘﺎﻧﺪارد ASME B31.3ﺻﻮرت ﻣﻲ ﮔﻴﺮد.

• FITUP ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﺟﻮﺷﻜﺎر ﻣﺎﻫﺮ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن اﻟﻜﺘﺮود ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺷﺪه ﺑﺮای ﺟﻮش اﺻﻠﻲ (ROOT PASS) اﻧﺠﺎم ﭘﺬﻳﺮد.

• TACK WELD ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ رﻳﺸﻪ آﺳﻴﺐ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.

• ﺗﻌﺪاد TACK WELD ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺰ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﺴﺘﮕﻲ دارد و ﻋﻤﻮﻣﺎً ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺟﺪول زﻳﺮ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد :

• از Tack Weld ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮای ﻫﻢ ﻣﺤﻮر ﻧﻤﻮدن ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎی Low Alloy ﻳﺎ High Alloy و ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎی ﻏﻴﺮ آﻫﻨﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد و در ﻋﻮض ﺑﺎﻳﺪ از ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﻓﻠﺰ ﻫﻢ ﺟﻨﺲ , ﺟﻬﺖ ﻧﮕﻬﺪاری ﻟﻮﻟﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮد.

• ﻗﻄﺮ اﻟﻜﺘﺮود ﺑﺮای ﺟﻮش ﭘﺎس اول ۶ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻲ ﺷﻮد و ﻧﺒﺎﻳﺪ از ۳٫۲ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ.

• ﻧﻔﻮذ ﺟﻮش در داﺧﻞ ﻟﻮﻟﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ از ۳ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ.

• ﺟﻮﺷﻜﺎری ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻄﻮر ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﻧﺠﺎم ﭘﺬﻳﺮد و اﮔﺮ وﻗﻔﻪ زﻣﺎﻧﻲ اﻳﺠﺎد ﮔﺮدد, ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ از اداﻣﻪ ﺟﻮﺷﻜﺎری ،ﻃﺒﻖ ( WELDING PROCEDURE SPEC.) WPS ﺷﺮاﻳﻂ ﭘﻴﺶ ﮔﺮم رﻋﺎﻳﺖ ﺷﻮد.

• در ﻫﻨﮕﺎم ﺟﻮﺷﻜﺎری ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﺠﺎد ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺷُﻚ ﺿﺮﺑﻪ ای و ارﺗﻌﺎش ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺑﻌﻤﻞ آﻳﺪ.

• ﺑﺮای ﺳﺮوﻳﺴﻬﺎی ﺑﺎ دﻣﺎی ﻛﺎری ﺑﺎﻻ ﻛﻪ ﻟﻮﻟﻪ از ﺟﻨﺲ اﺳﺘﻨﻠﺲ اﺳﺘﻴﻞ ﻳﺎ آﻟﻴﺎژی اﺳﺖ , ﻗﻂ اﻟﻜﺘﺮود ﻧﺒﺎﻳﺪ از ۴ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ.

• دو ﺟﻮﺷﻜﺎر ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻄﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن در دو ﭘﺎس ﻣﺨﺘﻠﻒ در ﻳﻚ ﺳﺮﺟﻮش ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ.

• ﺣﺪاﻛﺜﺮ ارﺗﻔﺎع ﺟﻮش ﻛﻪ اﺻﻄﻼﺣﺎً «CAP» ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد, ﻧﺒﺎﻳﺪ از ۳ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ.

• ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺟﻮﺷﻜﺎری ﻧﺒﺎﻳﺪ در ﺷﺮاﻳﻂ آب و ﻫﻮاﺋﻲ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ(ﺑﺎران, ﺑﺮف, ﺑﺎدﻫﺎی ﺷﺪﻳﺪ و…) ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد.در ﻏﻴﺮ اﻳﻨﺼﻮرت ﺑﺎﻳﺪ از ﺣﻔﺎظ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد.

• در ﺷﺮاﻳﻄﻲ ﻛﻪ دﻣﺎ از ۱۰ درﺟﻪ ﺳﺎﻧﺘﻴﮕﺮاد ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ , ﻋﻤﻠﻴﺎت ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻣﺎﻳﺶ ﺗﺎ اﻳﻦ دﻣﺎ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد؛ﺣﺘﻲ اﮔﺮ در WPS اﺷﺎره ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ.

• ﻋﻤﻠﻴﺎت HEAT TREATMENT ﻳﺎ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻣﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر آﻣﺎده ﺳﺎزی ﻟﻮﻟﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺟﻮﺷﻜﺎری اﺳﺖ, ﺗﻮﺳﻂ اﻟﻘﺎء ﺣﺮارﺗﻲ ﺑﺎ اﻟﻤﻨﺘﻬﺎی ﺣﺮارﺗﻲ ﻳﺎ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﮔﺎز اﻛﺴﻲ اﺳﺘﻴﻠﻦ ﻳﺎ اﻛﺴﻲ ﭘﺮوﭘﺎن , اﻟﺒﺘﻪ در ﺻﻮرﺗﻴﻜﻪ ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ, ﺻﻮرت ﻣﻲ ﮔﻴﺮد.

• ﺷﺮاﻳﻂ دﻣﺎﺋﻲ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻣﺎﻳﺶ ﺑﺎﻳﺪ در ﻃﻮل ﻣﺪت ﺟﻮﺷﻜﺎری ﺣﻔﻆ ﺷﻮد و ﭘﺲ از ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺟﻮﺷﻜﺎری ﺟﻮش ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺳﺮد ﮔﺮدد.

• ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺣﺮارﺗﻲ ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺼﺐ ﺳﺎﭘﻮرت ﻳﺎ ﻧﺼﺐ اﺗﺼﺎل ﺻﻮرت ﻣﻲ ﮔﻴﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ WPS ﺑﺎﺷﺪ. اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت را اﺻﻄﻼﺣًﺎ POSTWELD HEAT TREATMENT (PWHT) ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ.

• ﻫﻤﻪ ﺗﺮﻣﻮ ﻛﻮﭘﻠﻬﺎ ﻛﻪ ﺟﻬﺖ اﻧﺪازه ﮔﻴﺮی دﻣﺎ ﻧﺼﺐ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﻋﺎﻳﻖ ﮔﺮدد ﺗﺎ اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ در اﻧﺪازه ﮔﻴﺮی ﺻﻮرت ﻧﮕﻴﺮد.